در نزد اصولیان، دلالت لفظ بر یک معنا بدون این‌‏که صریحاً از آن نامی برده شود، «فحوى الخطاب» نامیده می‌شود؛
به عبارت دیگر، «فحوا» عبارت است از «مدلول التزامی» جمله و مراد از «مدلول التزامی» آن است که لفظ به دلالت مطابقی بر آن دلالت ندارد؛ لیکن به اعتبار این‌که مدلول، لازم مفاد جمله است، بر آن دلالت می‌کند.
«فحوای خطاب» که از آن به «مفهوم موافق» نیز تعبیر می‌شود، مفهومی است که می‌توان آن‌را با توجه به اولویت‌سنجی برداشت کرد؛ هرچند لفظ با دلالت مطابقی بر آن دلالت نداشته باشد، مانند حرمت «کتک زدن والدین» که می‌توان این حرمت را از آیه‌ای برداشت کرد که مؤمنان را از گفتن «اُفّ» به آنان برحذر می‌دارد؛ زیرا نهی از افّ گفتن فرزند به پدر و مادر با آن‌که افّ کمترین حدّ بی‌احترامی است، به طریق اولی بر نهی از کتک زدن آنان دلالت دارد.[1]
در پایان می‌توان گفت که در دانش اصول، «فحوای خطاب»، «مفهوم موافق» و «قیاس اولویت» همگی بر یک معنا دلالت می‌کنند.

---