آنچه روایات وارده از معصومان(ع) در این زمینه به ما می‌آموزد؛ این است که هنگام برخورد و تلاوت آیاتی که مژده و بشارت و یا تهدید و وعده عذاب در آنها داده شده، در آن‌جا تأمل و تفکر کنید، چنان‌که گویی مخاطبش شمایید و آن وعده و وعیدها را با روح و جان خود لمس می‌کنید.
1. امام عارفان علی(ع) در این باره می‌فرماید: «پرهیزکاران و پارسایان،... هرگاه به آیه‌‏اى برخورند که تشویق و امیدوارى در آن است (پاداش نیکوکارى را بیان می‌کند) به آن طمع مى‌‏نمایند و با شوق به آن نظر می‌کنند مانند آن‌که پاداشى که آیه از آن خبر مى‌‏دهد در برابر چشم ایشان است و آن‌را مى‌‏بینند، و هرگاه به آیه‌‏اى برخورند که در آن ترس و بیم است (از کیفر بد کارى سخن مى‏‌گوید) گوش دلشان را به آن مى‌‏گشایند چنان‌که گویا شیون و فریاد (اهل) دوزخ در بیخ گوش‌هایشان است. و (در پیشگاه الهى براى رکوع) قدشان را خم می‌کنند، و (براى سجود) پیشانی‌ها و کف‌ها و زانوها و اطراف قدم‌هاشان را بروى زمین مى‌‏گسترانند، از خداى تعالى آزادى خویش را (از عذاب رستاخیز) درخواست مى‌‏نمایند».^[1]
2. از امام صادق(ع) نقل شده است: «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: یَنْبَغِی لِلْعَبْدِ إِذَا صَلَّى أَنْ یُرَتِّلَ فِی قِرَاءَتِهِ فَإِذَا مَرَّ بِآیَةٍ فِیهَا ذِکْرُ الْجَنَّةِ وَ ذِکْرُ النَّارِ سَأَلَ اللَّهَ الْجَنَّةَ وَ تَعَوَّذَ بِاللَّهِ مِنَ النَّار»؛^[2] شایسته است بنده هنگامی که نماز می‌گزارد در قرائتش ترتیل را رعایت کند و چون به آیه‌ای رسید که در آن ذکر بهشت و یا جهنم شده است، از خدا بهشت را درخواست کند و از آتش جهنم به خدا پناه ببرد.
3. «عَنْ رَجَاءِ بْنِ أَبِی الضَّحَّاکِ عَنِ الرِّضَا (ع) أَنَّهُ کَانَ یُکْثِرُ بِاللَّیْلِ فِی فِرَاشِهِ مِنْ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ- فَإِذَا مَرَّ بِآیَةٍ فِیهَا ذِکْرُ جَنَّةٍ أَوْ نَارٍ بَکَى وَ سَأَلَ اللَّهَ الْجَنَّةَ وَ تَعَوَّذَ بِهِ مِنَ النَّارِ»؛[3] رجاء پسر ضحاک می‌گوید: امام رضا(ع) شب هنگام در بسترش زیاد قرآن تلاوت می‌کرد. هرگاه به آیه‌ای برمی‌خورد که در آن از بهشت یا جهنم نامی برده شده بود، گریه می‌کرد و از خداوند بهشت را درخواست می‌نمود و از آتش جهنم به خدا پناه می‌برد.
دلیل سفارش ائمه(ع) به تفکر در آیات قرآن روشن است؛ چرا که قرآن تنها برای خواندن نازل نشده – اگرچه آن هم در جای خود مورد تأیید و تشویق است- بلکه قرآن برای آن فرستاده شده تا انسان با تدبر و تعمق در آیاتش، آموزه‌های آن‌را در روح و جان خود جایگزین کند.

---