نقل‌های تاریخی و روایی فراوانی از منابع شیعه و اهل‌سنت گزارش می‌کنند که پیامبر اسلام(ص) قبل از بعثت و یا حتی در ابتدای آن، گاه برای عبادت به غار حراء رفته و در آن‌جا خلوت می‌گزیدند. [1]
 حتی اگر در سند و محتوای برخی از روایات موجود در این زمینه تشکیک شود، تواتر معنوی موجود در گزارش‌های مرتبط با این رویکرد پیامبر(ص) دچار آسیب نخواهد شد، و در همین راستا است که فردی مانند علامه مجلسی(ره) با قاطعیت اعلام می‌کند که موضوع عبادات و تفکرات آن‌حضرت در مناطقی، مانند کوه حراء، حقیقتی غیر قابل انکار و تردید است.[2]
در برخی از منابع، این نوع خلوت‌گزینی را عملی می‌دانستند که در جاهلیت نیز مرسوم بوده و «تحنث» نام داشت. [3]
«تحنّث» به معنای اجتناب از گناه است.[4] معانی دیگری نیز برای این واژه؛ مانند تعبّد، دوری از بت‌ها، تألّه و تبرّر ارائه شده است.[5]
گروهی خواسته‌اند این شبهه را وارد کنند که اسلام که آموزه‌هایش رهبانیت و گوشه‌گیری و خلوت‌گزینی و دوری از اجتماع را نمی‌پذیرد،[6] چگونه پیامبرش در ابتدای زندگی، روشی را دنبال می­‌کرد که هم نوعی صومعه‌نشینی به شمار آمده و هم ریشه در دوران جاهلیت داشته است؟
در پاسخ باید گفت:
1 . هر عملی که در جاهلیت انجام می‌شد لزوماً رفتاری ناپسند به شمار نیامده، بلکه برخی از آنها، نظیر حج از دین حنیف ابراهیم(ع) سرچشمه گرفته بود. در همین راستا، برخی «تحنث»  و «تحنف» را مترادف و به یک معنا دانسته[7] و می‌دانیم که معنای «تحنف»، التزام به دین حنیف ابراهیمی است.
2 . آنچه مورد پذیرش اسلام نیست، دوری کامل از جامعه بشری و فعالیت‌های اجتماعی در قالب رهبانیت مستمر می­‌باشد. اما تحنث و خلوت با خدا آن هم در بخش کوچکی از زندگی از نظر اسلام نه تنها مردود نیست، بلکه بدان توصیه نیز شده است.

---