روایاتی در مورد مقام و جایگاه شیعه امام علی(ع)[1] و حق شفاعت آنها در منابع حدیثی آمده است؛ مانند:
1. پیامبر(ص) فرمود: «فقرای شیعه على(ع) و عترت بعد از او را سبک نشمارید؛ زیرا یکى از آنها افراد زیادی به اندازه دو قبیله ربیعه و مضر را شفاعت می‌کند».[2]
2. آن‌حضرت فرمود: «... خداوند هفت امتیاز براى امام علی(ع) قرار داده است. یکی از این‌ موارد این است که شیعیان فقیر و تنگ‌دست وی در روز قیامت گروهى را که تعداد ایشان به اندازه قبیله ربیعه و مضر است، شفاعت نمایند.[3]
3. امام صادق(ع) فرمود: «اى فضل! شیعیان فقیر ما را ترک نکنید. به خداوند سوگند یکى از آنها در روز قیامت از جماعتى به اندازه قبیله ربیعه و مضر شفاعت مى‏کند».[4]
آنچه در مورد این روایات می‌توان گفت این است که:
الف) مراد از شیعه‌هایی که امکان این حجم وسیع از شفاعت را دارند، شیعیان واقعی است، نه تنها دوستداران و محبان اهل‌بیت(ع)؛ زیرا در غیر این صورت، باید تمام مردم دنیا شفاعت شوند، مگر این‌که شفاعت‌ها تداخل داشته باشند.
ب) قبیله‌های «ربیعه» و «مضر» که منسوب که به «نزار بن معد بن عدنان»‏ هستند،[5] دو قبیله بسیار پرجمعیت شبه جزیره عربستان به شمار می‌آمدند و هر کجا که سخن از مبالغه در جمعیت بود، به عدد افراد این دو قبیله مثال آورده می‌شد.[6] اما تعداد آنان دقیقاً مشخص نیست و هدف تنها مبالغه است. البته برخی از روایات کمترین مقداری را که انسان مؤمن شفاعت می‌کند، سی نفر برشمرده‌اند».[7]
به عبارتی آنان این توانایی و ظرفیت را دارند که شفاعتی گسترده داشته باشند، اما مشخص است که تنها در مورد افرادی شفاعت می‌کنند که صلاحیت‌های حداقلی را برای مورد شفاعت‌ قرار گرفتن دارا باشند.

---