در منابع اسلامی، حدیثی دالّ بر ممنوعیت و قدغن بودن رفتن به مکانی که سابقاً در آن‌جا عذاب الهی نازل شد را، نیافتیم، البته در روایت آمده است که رسول خدا(ص) فرمود: «به شهر بابِل دخل نشوید، همانا آن شهری ملعون است».^[1]

همچنین امام علی(ع) فرمود: "بر هیچ پیامبر و وصىّ پیامبرى روا نیست که در چنین زمینى(مکانی که سابقاً عذاب الهی در آن جا نازل شده) نماز گزارد" و خود آن‌حضرت نیز از نماز خواندن در آن مکان امتناع ورزیدند.

و امام علی(ع) فرمود: «حبیب (دوست من^[2]) من(رسول خدا) مرا نهی کرده است که در آن مکان نماز بخوانم؛ چراکه آن‌جا ملعون است».^[3]

با توجه به اهمیت موضوع، بخشی از روایت مورد نظر را در این‌جا بیان می‌کنیم:

 "از جویریة بن مسهر روایت شده است: ما به همراه علىّ بن ابىی‌طالب(ع) از جنگ خوارج برمىی‌گشتیم تا این‌که به زمین بابل رسیدیم، وقت نماز عصر فرا رسید، آن‌حضرت(ع) در آن زمین فرود آمد و لشکریان نیز فرود آمدند، آن‌حضرت فرمود: اى مردم، این سرزمین مورد لعن و غضب خداوند است و در طىّ روزگار سه (در روایاتی دیگر دو) بار تاکنون به عذاب الهى دچار شده یا مردمش مورد عذاب قرار گرفته‌‏اند و هم اکنون نیز در انتظار عذاب بعدی است و این زمین یکى از زمین‌‌هاى مؤتفکه است (یعنى سرزمین‌‌‌هایى که دچار سرنگونى و خرابى شده و از جمله شهرهاى قوم لوط است که خداوند آنها را با فرو بردن در زمین هلاک ساخته است) و این نخستین سرزمینى است که در آن بت مورد پرستش قرار گرفت؛ بنابراین روا نیست هیچ پیامبر و یا وصىّ پیامبرى در چنین سرزمینى نماز گزارد، ولى هر کس از شما که بخواهد مى‌تواند این‌جا نماز بخواند، پس مردم به دو سوى جاده مایل شده و به نماز پرداختند و آن‌حضرت بر استر رسول خدا(ص) سوار شد و روانه گشت ...".[4]

با توجه به این‌که آن‌حضرت دیگران را از سکونت در آن مکان منع ننمود و از نمازگزاردن در آن‌جا بر حذر نداشت؛ از این‌رو رفتن، ماندن و سکونت و ... در آن مکان‌ها هیچ اشکالی ندارد.

اما این‌که چرا امام علی(ع) فرمود: "روا نیست هیچ پیامبر و یا وصىّ پیامبرى در چنین سرزمینى نماز گزارد" و خود آن‌حضرت نیز در آن مکان نماز نخواند؟ شاید بتوان گفت، از آن‌جا که این سرزمین مورد لعن و غضب خداوند قرار گرفته و نماز خواندن پیامبر یا وصی پیامبر در مکانی موجب تقدّس آن‌جا می‌شود؛ به همین دلیل آن بزرگواران در آن‌جا نماز نمی‌خواندند.

[1]. قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، ج 10، ص 46، تهران، ناصر خسرو، چاپ اول، 1364ش.

[2]. جزری، ابن اثیر، مبارک بن محمد، النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، ج 1، ص 90، قم، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان، چاپ اول، 1367ش.

[3]. ابن ابی حاتم، عبدالرحمن بن محمد، تفسیر القرآن العظیم، تحقیق، الطیب، اسعد محمد، ج 1، ص 189، عربستان سعودی، مکتبة نزار مصطفی الباز، چاپ سوم، 1419ق.

[4]. شیخ صدوق، من ‏لا یحضره ‏الفقیه، ج 1، ص 203 و 204، قم، جامعه مدرسین، 1413ق.