هارون(ع) پسر عمران، برادر بزرگ‌تر حضرت موسی(ع) و از پیامبران بنی ‌اسرائیل بود. نام این پیامبر بزرگ الهی در قرآن کریم نوزده بار در کنار موسی و پیامبران دیگر ذکر شده و یک‌بار نیز به دودمان او با عنوا

حضرت هود(ع) یكی از پیامبران الهی است که نام و داستانش بارها در قرآن مجید آمده است. هود(ع)، از نسل نوح(ع) بود که قبل از زمان ابراهیم(ع) می‌زیست. گفته می‌شود آن‌حضرت را به این دلیل هود می‌گفتند كه از

حضرت یحیی(ع) یکی از پیامبران بنی‌اسرائیل بود که قرآن بارها از او نام برده است. وی در کودکی به مقام نبوت رسید و رحمت، محبت و پاکی دل از جانب پروردگار به او بخشیده شد. تولد او در کهن‌سالی پدر و مادرش

«یسع» از معدود پیامبرانی است که نامش در قرآن کریم و در کنار نام پیامبران بزرگی؛ مانند اسماعیل(ع) آمده است: «وَ اذْكُرْ إِسْماعِيلَ وَ الْيَسَعَ وَ ذَا الْكِفْلِ وَ كُلٌّ مِنَ الْأَخْيارِ»؛ و به یاد

حضرت یعقوب(ع) پسر حضرت اسحاق(ع) و نوه حضرت ابراهیم(ع) و برادر حضرت حضرت یوسف (ع)

يوشع بن نون بن افرائيم بن يوسف بن يعقوب؛ خواهرزاده حضرت موسی(ع) و جانشین و وصی آن‌حضرت بود و مقام نبوت هم داشت. ایشان در بیشتر حوادث همراه موسی(ع) بود و قرآن در داستان ملاقات موسی(ع) و خضر(ع) از نف

حضرت یونس بن متی(ع) از نوادگان بنیامین(ع) و یکی از پیامبران بنی‌اسرائیل است. بر

غیر از قلب مادی که جسم صنوبری شکل داخل بدن انسان است، محل عواطف و احساسات انسان‌ها نیز «قلب» نامیده می‌شود. در همین راستا، «حضور قلب» به م

 حفصه، دختر عمر بن خطاب (خلیفه‌ی ‌دوم) پنج سال قبل از بعثت به دنیا آمد. مادرش زینب خواهر عثمان بن مظعون صحابی معروف رسول خدا(ص) بود. وی هن

«حق» که جمع آن «حقوق» است، به معناى «راه رفتن در ميان جاده»، «دنبال‌کردن راستى و درستى» و «هر چیز را از روى حکمت در جاى خود قرار دادن» می‌باشد.

به عبارت دیگر

«حكمت» آن‌گونه که فلاسفه و برخی از مفسران گفته‌اند؛ عبارت است از قضاياى حقه‌‏‌اى كه مطابق با واقع باشد؛ يعنى به نحوى مشتمل بر سعادت بشر باشد، مانند معارف الهی در باره مبدأ و معاد. و يا اگر مشتمل بر

یکی از شهدای کربلا که روز عاشورا در کنار امام حسین(ع)  به فیض حلم

حليمه دختر «ابى ذويب عبد الله بن حارث بن شجنه»، از قبيله‌ی بنى سعد بن بكر بود.

شهرت حلیمه در تاریخ اسلام از آن‌رو است که چون آمنه

«حمد» در لغت به معنای «ستایش کردن» و در برابر ذم به معنای «نکوهش کردن» است.

ستایش کردن حقیقی، نوعی عمل و کردار است که نشانه‌هایش می‌تواند در گفتار نیز ظاهر شود، اما سخن تنها را نمی‌توان مدح

حمزه فرزند عبدالمطلب، با کنیه‌ی «ابوعماره» و «ابو‌یعلى»‏، عموی پیامبر اسلام(ص)

اندکی از منابع، حمزة بن عقیل را به عنوان یکی از شهدای کربلا اعلام کرده‌اند. البته برخی سیره‌نویسان معاصر، ایشان را همان عبد الله بن عقیل<

در برخی گزارش‌های تاریخی و روایی سخن از پیامبری به نام حنظله آمده است که در ارتباط با زمان و مکان رسالت ایشان نیز نظرات محتلفی بیان شده و به عنوان نمونه، برخی ایشان را پیامبر «اصحاب الرس» دانسته‌ان

حنظلة بن اسعد(سعد) شبامی(شیبانی، شامی) یکی از شهدای کربلا و یکی از یاران امام حسین(

حضرت حوا(س) نخستین زنی است که پس از آفرینش حضرت آدم(ع) خلق شد. شاید بتوان از ظاهر آیات قرآن در چگونگی

«حواریون» نام تعدادی از یاران خاص حضرت عیسی(ع) است. دربارۀ این‌که چرا آنان را حواریون نامیده‌اند، مفسران احتمالاتی را مطرح کرده‌اند؛ مانند

در چندین آیه از قرآن مجید از همسران بهشتی تعبیر به «حورعین» شده است. در لغت، «حور» جمع «حوراء» به معنای زنی است که سفیدی چشمش بسیار سفید و سیاهی آن نیز بسیار سیاه باشد. و یا به معنای زنی است که دار

حوزه علمیه اصطلاحا به جایی گفته می‌شود که طلاب علوم دینی در آن به تحصیل علوم دینی و اسلامی اشتغال دارند. حوزه علمیه سابقه‌ی بیش از هزار ساله دارد. حوزه‌های علمیه در

حیاء به معنای شرم‌داشتن از ارتکاب گناهان و زشتی‌ها، در مقابل بی‌شرمی، از صفات و ویژگی‌های پسندیده‌ی اخلاقی است. مفهوم حیاء در قرآن كریم

بر اساس برخی گزارش‌های تاریخی «حبقوق»، «حبقون»، و یا «حیقوق»، نام یکی از پیامبران الهی بود که در راستای تبلیغ دین «حضرت موسی(ع)» گام برداشته و «بنى‌اسرائيل» را به سمت دین ایشان دعوت می‌كرد. او در «

واژۀ حيله، به معناى چاره است كه شخص در تدبير كارش به آن منتقل می‌شود و آن يک نوع تغيّر و انفصال از حال اوّلى است. در واقع، این واژه، بر اثر گذشت زمان، معناى دوّمى نيز پيدا كرده، و آن عبارت است از:

بر اساس برخی گزارش‌ها در زمان ميان حضرت عيسى(ع) و پیامبر اسلام(ص) چهار پيامبر به تبلیغ دین می‌پرداختند که سه نفر از بنى اسرائيل و يک نفر از عرب، به نام «خالد بن سنان عبسى» بود. برخی نیز معتقدند که

حضرت خدیجه(س) از پدری به نام «خويلد بن اسد»، و مادری به نام «فاطمه بنت زائده» پا به جهان گذاشت، ایشان اولین و گرامی‌ترین همسر پیامبر اسلام (ص) و از  از  خرابات

در تصوف و عرفان، واژه «خرقه»  به معنای لباسی مخصوص است که استفاده از آن دارای آداب ویژه‌ای می‌باشد؛ و نیز «خرقه‌پوشی» کنایه‌ای از تخلّق به دستورات سلوکی است.

پاسخ مرتبط: خزیمة بن ثابت (ذو الشهادتین)

«خسر» و «خسران» به معنای هلاکت و گمراهی است. معنای اصلی آن کمی و نقصان است، و اگر آن‌را به معنای هلاکت گرفته‌اند، از آن جهت بوده که نتیجه